Vistas de página en total

miércoles, diciembre 17, 2008

Han cambiado las tornas...

Señores y señoras, les presento el mundo al revés, ahora han cambiado las tornas, ahora es cuando los psicologos me llamana para que les lama las heridas, ahora es cuando los duros me lloran en los hombros, cuando la gente a la que envidiaba ahora sé que se mueren de ganas tener un trocito de mi, ahora es cuando la gente que se odia se habla como si nada hubiese ocurrido todo para seguir actuando en esta bella pelicula llamada "VIDA" y lo que no saben es que yo ya estoy en otro film, probablemente nadie haya escuchado su estreno, ni siquiera el presupuesto que ha tenido (que os lo aseguro, es de lo más caros de la historia), pero yo creo que en este nuevo cortometraje yo mando, yo soy el rey y soy el que lleva los pantalones bien puestos y por lo tanto mientras otros tantos intentan recaudar algo huntandose en viejas batallas, limando viejas asperezas que ya no sirven de nada limar, y sobreactuando aunque cuando lo hagan les mire detenidamente como impidiendo que sigan, pues yo seguiré rodando mi film, con mis historias y mis muchos viajes y mis muchas horas ocupadas, eso sí que es una putada, no tener tiempo para nada...ni siquiera para pararme a explicartelo todo, de punta a punta, segundo a segundo...

miércoles, noviembre 26, 2008

MEXICO 2008

Com no tinc ganes d'escriure, simplement recordar...

que el 24 de novembre vaig realitzar un dels millors viatges de la meva vida...

Ja u dic, avui només ho recordo, ahir ho estava vivint..

lunes, noviembre 10, 2008

Por de créixer

La necessitat de recordar coses pasades, de saber com era i qué pensava, últimament hem preocupa bastant.
Tracto d'imaginar-me tot el que ha anat passant, des de València, a la neu, passant per diverses sortides i ja no hem crec el que hem crescut, junts, tots nosaltres.
Però és igual, ja res té algo a veure, ara observo com les arrels s'han anat transportant, i que no totes les fulles eren de color verd.
Des de lluny et recordo, com que no vas créixer amb mi, simplement al meu costat, però sense la necessitat que tenen les fulles a la sabia.


Avui simplement igual que a la meva infancia, t'enyoro.

martes, noviembre 04, 2008

olvidar sin darse cuenta de nada

“Se me olvidó que te olvidé, se me olvidó que te dejé, lejos muy lejos de mi vida, se me olvidó que ya no estás, que ya ni me recordarás, y me volvió a sangrar la herida…y la verdad no se porqué, se me olvidó que te olvidé, aunque nada se me olvida.Yo te recuerdo cariño, mucho fuiste para mi, siempre te regalé mi encanto, siempre te lleve mi vida, hoy tu nombre se me olvida…se me olvidó que te olvidé”

lunes, noviembre 03, 2008

Reflexat

I cada cop que hem miro al mirall, sento el amor que tinc per tú com si fos un arma que no sabés utilitzar...

miércoles, octubre 22, 2008

la teoria dels angelets...





Va ser una trucada telefonica, la qual m'advertia que si jo volia aniria a treballar on volgués... que em veiés fisicament treballant allí, i ja està, no hi hauria cap problema... tot era decisió, decisió dels meus angelets!!!


Que no marxi, que no marxi, que no marxi la flor que tinc al cul!!!

Avui: REUS



Si, avui parlaré sobre REUS, bunica ciutat del Baix Camp, coneguda per mi des de ben petit.
Parlaré d'ella perque bueno, vulgui o no Reus ha format part de la meva vida durant un temps, i ara de forma inverosímil, torna de cop.
Primer, dir que hem fica trist i hem fica alegre, poc puc dir, perque la veritat estic encara en un estat de shock extrany, que ni jo mateix sé perque estic així... Suposo que han sigut els canvis d'última hora, d'última setmana, aquests que ara pasen factura.
Se'n van dos personetes molt bàsiques ara a la meva vida, si, pilars forts amb els quals he passat molt bones estones, pilars estables els quals m'han ajudat en la meva època de "terror de 9 meses", i bueno en general dos grandíssimes persones.
Així que avui us despedeixo, sí, des de Reus, que també aprofito per confirmar que serà el meu nou lloc de treball, sí sí, heu sentit bé, res de buscar pis, res de fer traslados, res d'estar 2 hores al cotxe... ara estic a CASA, i aprofitar que tot el que vé ràpid, també se'n va de la mateixa manera.
Simplement això, que tenia ganes de desfogar-me una miqueta, i mira que és extrany això en mi, però si... no sé, últimament semblo un clon del alex ubago, fixant-me en frases tristes, pensant en cançons cutres, amb la llagrimeta al costat del ull... etc..

Un besazo, des de REUS!!!

domingo, octubre 19, 2008

Camins que ara s´esvaeixen
Camins que hem de fer sols
Camins vora les estrelles
Camins que ara no hi són

Van deixar-ho tot, el cor encès pel món
Per les parets de la mort sobre la pell
Eren dos ocells de foc sembrant tempestes;
Ara són dos fills del sol en aquest desert

Mai no és massa tard per tornar a començar
Per sortir a buscar el teu tresor
Camins, somnis i promeses
Camins que ja són nous

No és senzill saber cap a on has de marxar
Pren la direcció del teu cor
Mai no és massa tard per tornar a començar
Per sortir a buscar el teu tresor

Camins que ara s´esvaeixen
Camins que has de fer sol
Camins vora les estrelles
Camins que ja són nous






http://es.youtube.com/watch?v=g2nBeX0QUjk

viernes, octubre 17, 2008

tanto tiene, tanto quieres...

No me conoces muy bien,
pero me encantas,
creo que no sabes casi nada de mi infancia,
pero yo tengo la sensacion de que lo sabes todo,
me tienes todo,
yo creo que sólo te tengo a medias tintas,
y es que todo ahora va creciendo rapido,
a mi gusto demasiado rápido,
como no me conoces supongo que no sabes nada de mi ritmo,
en cambio yo creo que me estoy volviendo loco con el tuyo,
a medias tintas, de todas todas, dándolo todo
me comes y me vuelves a comer, aunque no tengas hambre,
en cambio yo, nunca me sacio, siempre estaria comiendo de tus manos,
es extraño verdad? hace un año nunca hubiera hablado así de ti,
pero supongo que son cosas que van pasando,
ahora sólo quiero que me esperes, porque vengo dañado,
yo supongoque si que lo haras, porque aunque yo crea que es a medias tintas,
me quieres, y lo sé...


Hoy me duermo tranquilo.

domingo, octubre 05, 2008

0_o


Soy así, de esclavo y de estúpido, así lo digo, no me gusta vivir relajado, sin nada que hacer, me aburro con las cosas que la gente normal podria estar a gusto consigo mismo, estar tumbado en el sofà, mirar el televisor, comer, me aburre señores, necesito obtener nuevas metas, y así lo haré. No me importa estar así años y años, porque la satisfacion de llegar a tu meta, seguro, y lo digo muy confiado de lo que digo, es mucho mayor a la satisfacion de irte a dormir después de un dia de haber hecho "nada", yo no puedo, lo siento, por lo tanto, me voy hacer "algo" y a seguir "trabajando".

lunes, septiembre 22, 2008

Coloreando mi vida


Poquito a poquito, me coloreo yo sólo,
antes necesitaba de los viejos pinceles,
ahora nada, yo solito me dibujo todo entero,
como si nada hubiese pasado,
como si todo hubiese amainado,
de naranja, negro, azul y morado,
de todos los colores soy yo,
porque ahora me pinto, me pinto amor propio,
conmigo mismo lo hago, me pinto y me imagino,
invento nuevos horizontes, nuevas metas y nuevos propósitos,
deseoso de conseguirlos todos, enteros
sin dejarme nada por hacer, me da igual verte comer que verte llorar,
por lo tanto te invito a una tarde coloreada,
ahora bien, tu respondeme ¿Quieres colorearme, amor?

domingo, agosto 17, 2008

Que es ese ritmo de vida, que es esa bebida cristalina...

Aún recuerdo todos mis recuerdos uno a uno, cada segundo de mis minis vacaciones que me persiguen en forma de placer, en un diseño agradable, de una manera amable y distinguida, solo y acompañado, pero a gusto conmigo mismo, y eso difícil, os lo aseguro. Después de una tormenta siempre dicen la calma, y en mi caso, es que no fué tormenta normal, fué una de esas tropicales, de esas que sólo se ven en la Riviera Maya, cerca de la playa del Carmen, ya me entiendes, soy un hombre de mundo, por lo tanto, la geografía es lo mío.
Parece algo transitorio, pero la vida ya ha cambiado. Intento pensar con normalidad, como cuando era pequeñito y tenia dos o tres años menos que ahora, si ahí era muy pequeñito y es que a medida que crezco y a la vez escribo me doy cuenta de lo grande que me he echo, me asusto a mi mismo. No todo el mundo se ha enfrentado a cosas extrañas, y si lo han echo no han actuado con naturalidad, eso a mi, se me dá muy bien, será que soy un naturalista?. Me gusta sentarme aquí, a ver la vida pasar, sin que nadie me diga lo que tenga que hacer, conversar con el gusano de mi angustia, verte y comentarme que te estas haciendo altruista, living is beautiful Albert.
Y es que, todo va bien, aunque tenga que llevar a cabo algunos proyectos...

Enhorabuena por descubrir mis defectos!!!

sábado, julio 12, 2008

Sensacion extraña

No sé porque pero me canso del ocio,
si, hijo mio, si
No lo entiendo pero en mis horas libres sólo pienso,
del verbo pensar, no seas mal pensado.
Intento ver la television, aunque casi no me funcione,
pensar que mañana dormiré contigo, y si dios quiere lunes también,
degustar cada minuto aquí metido,
sin saber porque, y sin saberme qué cocinar.
Sólo pienso que soy afortunado,
si,hijo mio, si
soy afortunado porque careces de lo que tengo,
no tienes ni espiritu de superacion, ni de ganas de trabajar,
ni siquiera te ilusiona estar acompañado de gente grata
simplemente te lamentas de vivir y de seguir soñando,
porque yo lo que quiero, es dormir mañana contigo.

domingo, junio 15, 2008

Pineda de Mar

No estic parlant de Pachá Pineda, ni de l'aglomerat Aquopolis, parlo d'un altra pineda, una pineda més desconeguda i més irritant, una pineda llunyana on no et vegi ni a tú ni a ell, ni a tots.
Parlo d'un lloc on no sé estar, on potser m'agrada o potser m'encanta, un lloc amb sol, cada dia, que em toqui el sol ben fort i que pugui riure ben alt.
El més important és que ja formo part d'aquest cos, i això no u pot dir tothom, han estat els 9 mesos més dificils, més durs i més importants de la meva vida, he donat a llum, després d'aquests 9 llargs i emocionants mesos, i ha nascut una nova vida, destinada al Maresme, però que il·lusiona i m'omple els ulls d'aigua, perque estic content, aquesta puta setmana he plorat 3 cops com mai u havia fet en la meva vida.

Gràcies EPC

domingo, junio 01, 2008

Balla, canta i juga amb mí

Sí, això és el que li penso dir a qualsevol persona que d'ara endevant vulgui compartir alguna cosa amb mí, que balli, canti i jugui amb mí, i que ens deixem d'històries extranyes.
He pogut arribar a controlar tot el meu entorn, una cosa bàsica que abans em costava molt de creure, poder veureu tot i que ningú m'estigui mirant.
Sóc molt més conscient del que puc dir i el que puc fer, qualsevol gest erroni, pum, tornar a morir i néixer, i joder ja tinc 20 anys com per a tornar a començar des de cero. Tinc ganes de presentar-me a un concurs literari, d'anar de viatge amb gent especial i fer coses especials, de comprar-me un cotxe i als dos díes tornar a vendre'l, fer petons sonoros i abraçar a la meva família quan vulgui.
És una nova época, diguessim que és la segona época, diferent i bonica, amb diners, i moltes ganes, amb gent i amb gelatina a la nevera. Ja no puc més, quince dies més i vinc a per tots vosaltres, i qui vulgui estar al meu costat, que balli, canti i jugui amb mi..

sábado, mayo 31, 2008

Endevant...

Ja saps que quan escolto aquesta cançó, tot són sensacions, i mira que és rídicula, però més ridícul som nosaltres plorant per tant poc...



>>>>>>> http://es.youtube.com/watch?v=xnACWOavlP0 <<<<<<<<

sábado, abril 05, 2008

La felicitat és un grau

Sí, un grau més en una esfera que ningú entén. Qualsevol cosa que pensis, per ben o poc fonamentada que estigui, si no és "cosa-feliç" no és cosa. Avui em paro a pensar, en tot allò que ja he passat, i les poquetes estones dolentes que he tingut, sí, perque tinc sort en tot el que faig, perque tinc esperança en tot el que desitjo i perque sempre necessito més. No em conformo en res, no fumo marihuana per poder escriure bonics poemes, no m'emborraxo per poder dir-te que m'agradaria dormir amb tú a la platja, no em fa falta tenir diners per pasar una tarde de les inolvidables, no estudio i aprovo, no tinc bessons i corro com un toro, saludo i la gent em veu... suposo que és la sort, amb la qual et conformes i es transforma en felicitat...

lunes, marzo 24, 2008

Resaca de MULTI-sabores

Sí, estoy resacoso, no sólo de alcohol sinó de risas, de bailoteos, de hacer nada, de tumbarme en la cama por la mañana, cuando todo el mundo se despertaba, de irme de casa sin saber qué hacer y acabar haciendo un gran plan, de esos que són chupi-guays.
He corrido un tupido velo en esta época de mi vida, donde todo eran malas caras, gritos, malas contestaciones, formas, más formas, control, quietud, silencio, mal estar, cansancio, agotamiento, fatiga, dónde todo esto se juntaba en un cocktail mortal, que te machaca psicológicamente. He podido parar toda esa maquinaria, y hacer un pequeño "kit kat", algo sencillo, pero que hacia tiempo que no se producia. Poder hablar tranquilamente, sin que se me cierren los ojos, poder reir sin tener que mirar impaciente el reloj, no escuchar la frase: - És tard!.
Buah, vidorra, vida, pedazo de vida, rascarme la panxa, menjar fruita fresca, tallarme el pèl, no afeitarme en 72 hores, anar amb el cotxe a 10km/h per l'autopista, explicar-te l'última pelicula que he vist...
Marxo, intentant emportar-me un caxito de felicitat, encara que ser a Mollet feliç és com la frase aquella de: bombing for peace is like fucking for virginity...

Gràcies per donar-me aquesta tregua tan bona...

martes, marzo 18, 2008

Un cuento de una noche..

Así todos salieron de la casa para jugar al aire libre... la Locura buscó un árbol, se tapó los ojos y empezó a contar... "3, 2, 1, salí..." y comenzó la búsqueda.

A la primera que encontró fue a la Pereza que estaba durmiendo a su lado... unos metros más allá, la Indecisión corría de un arbusto a otro no sabiendo dónde esconderse y fue pillada... así fueron cayendo uno a uno.

La Gula se escondió en un zapallo gigante, pero se lo comió y la pillaron; la Alegría estaba muerta de la risa porque estaba escondida junto al Humor, los pillaron a ambos; en eso apareció la Copucha y no importando que la pillasen, echó al agua al Egoísmo, a la Inteligencia y a la Valentía; la Locura pasó por un volcán, pero no quizo molestar a sus moradores temporales: con el calor reinante ahí, los deseos de la Lujuria estaban haciendo ceder a la Castidad, pero eso es otro cuento; estaban todos pillados, solo faltaba el Amor.

Siguió su búsqueda hasta que vio, dentro de un rosal, el mayor resplandor que jamás hubiese visto...."ha de ser el Amor quien está ahí escondido, después de todo, él es el que más brilla en este mundo".... intentó meter la mano para pillarlo pero se pinchó... entonces tomó un palo con dos puntas (bi-dente) que había ahí cerca... "si meto el palito éste y lo pincho, va a gritar y así lo pillo", se dijo a si misma...... metió la rama en el rosal... En ese momento se escuchó el grito más desgarrador que jamás se había escuchado en toda la tierra... y el Amor salió de su escondite con los ojos destrozados, empapado en sangre. Todos llegaron a su auxilio, pero nada se pudo hacer: perdió la vista. De inmediato hubo que juzgar a la Locura por aquel inimaginable acto.

La Justicia presidía el tribunal. La Verdad era el testigo principal y la Locura la única acusada. Después de conocer los hechos y meditar un poco, la Locura fue condenada a ser para siempre el lazarillo del amor.

...DESDE ESE ENTONCES QUE EL VERDADERO AMOR ES CIEGO Y SIEMPRE ESTÁ ACOMPAÑADO DE LA LOCURA

sábado, marzo 08, 2008

Diferencias entre ayer y hoy..

Hoy.
Ya no me gustas físicamente.
Ya no me gusta cómo vistes.
Ya no me gusta nada de lo que estudias.
Ya no me hacen gracia tus chistes.
Ya no huelo tu perfume, y si lo consiguiera, seguro que también seria de mi rechazo.
Ya no te miro a los ojos, simplemente porque no te los quiero mirar.
Ya no dudo, ahora afirmo siempre.
Lo más triste, és que no comparto ni me gusta tú manera de ser, ni tu forma de pensar, sólo me gusta lo que menos tienes en esta vida, aunque te suene extraño.

domingo, marzo 02, 2008




* Momentos fatales
* Las típicas noches en que no sé porque, siempre me visita una abrumadora niebla..

sábado, febrero 23, 2008

UHH-OHHH-HHAA

Te perderas entre mis manos, porque no sabes caminar sola,
me llamaras cuando te hayas divorciado, porque sabrás que no puedes vivir sin mí,
me llorarás cuando me muera, simplemente porque me querías
intentaras hacerme reír, después de haberme hecho llorar
me comentaras que tienes un buen trabajo, pero que no te gusta vivir para trabajar
y así, poco a poco, me contaras otra vez el cuento de tu vida,
ese que, aunque ya lo he escuchado varias veces, sigue sin hacerse pesado
porque me parece, que en este cuento, tu y yo ya sabemos el final...
Sentido común, todos acaban igual.

martes, febrero 19, 2008

Rarezas marcianas..

Sí, es raro pero hoy escribo, supongo que por circunstancias X, que tanto yo como tú, desconocemos.


Aquí, como en la vida real, también se van los que más quieres, y ahora después de casi cuatro mesecitos en el frío infierno, empiezan abandonar tus más y mejor queridos, esos que pensaba que estarian contigo hasta la muerte, y que decian no haber conocido a ningún "niñato" tan bueno, o que eras su "bebé", ahora te lloran en el hombro, porque saben que lo más probable és que no te vuelvan a ver, y me jode tanto, porque cuando tienes una estabilidad emocional, todo el jodido mundo se pone de acuerdo para joderte más aún, o si fuera poco, intenta quitarle hierro al asunto...

yo estoy harto, por eso he decidido empezar a orar y a darle de comer a los viejos, sucio y mal olientes abuelos del Raval...

que os jodan, Albert


DESTINATARIO: A TODOS

sábado, febrero 16, 2008

No intentes hacerme cambiar...

Ya sé que no es exactamente
lo que debería de ser,
pero me río al pensar
que crees que voy a ceder.
Sé que es más fácil quedarme sentado
y esperar que pase el dolor-

domingo, febrero 10, 2008

__________________
"Cuando veo a una chica guapa se me ocurren dos cosas, la primera consiste en decirle cosas bonitas y ser agradable con ella...la segunda es imaginar cómo quedaría su cabeza clavada en una pica."

Ed Kemper

******************************

Estabamos locos, el uno por el otro...

sábado, febrero 09, 2008

"El Solitario"

No pienses en que habrá un final para nosotros, yo ahora sólo pienso que en los pantanos no queda agua, tampoco pienses que no te miro como a una mujer, yo ahora sólo pienso en la posible victoria del Barça, de los típicos domingos, no pienses si te he querido, si te quiero, o si te querré aún más, yo no pienso en el amor, sólo lo imagino cuando despierto de la siesta, siéntete mujer y déja de pensar que no te doy la mano como un marido a su mujer, porque piensa que yo nunca te he dado la mano, y no me silbes cuando me estan hablando otras personas, porque reconozco tus soplidos en la oreja...

sábado, febrero 02, 2008

Res és impossible

Desde que m'han dit, que si et fixes en una pilota, molta estona, i u doncs tot per a que canvii, arribarà un dia, en que totes les pilotes del món seran quadrades.

domingo, enero 27, 2008




Uy uy uy, qué raro se está volviendo todo el mundo. Y qué revuelto y oscuro se ha vuelto todo lo de mi alrededor. Negro y oscuro, amarillo y blanco, observo detenidamente los reales decretos que la gente, sin saberlo, me lanza desesperadamente, para que les ayude, tanto en el amor como en el dinero, porque sí, siempre me ha gustado ayudar, en general, pero más a los débiles.
Tú sonrisita los hipnotiza, pero eso es porque no beben lo que les apetece, simplemente beben para no verte tan bella. Yo hago al contrario, que todos, porque siempre hemos sido contrarios.
Y esque, en esta vida, hay que ser algo rarito, porque si eres común, como el resto de los mortales, no eres nada, no te sientes vivo, incluso te pellizcas para ver si estás vivo. Abres los ojos, tus preciosas pestañas te hacen de paraguas, y me paralizas, contengo el aire, no quiero que me veas temblar, y me acaricias, me dices que estás aquí, que quieres ver todo lo que aún no has visto, porque aunque no te lo creas, eres una niñata y no has visto ni sentido nada de lo que deberías haber visto y sentido a tu edad. Has ido creciendo, y contigo tu descontento con la vida, ahora eres polvo, polvo mágico y blanco, del que te hace enmudecer sólo al verlo, por eso yo te huelo, cómo nadie te ha olido núnca, o eso supongo, porque lo de suponer como ya sabes no se me da nada bien..

sábado, enero 26, 2008

domingo, enero 20, 2008

Hablando contigo, lo entiendo todo cada vez menos.
Me dirijo a l'este del Vallés, de vuelta a las cercanías de la ciudad Condal.
Me llamas y me dices:

- Ets el meu nen ho saps?
- Sí, ho sé, i ho sóc
- Vols 44.000 dólars en 6 mesos?
- Joder, clar que sí, pq m'ho dius?
- nenmeu, marxem a Méxic
- A Mèxic? t'has tornat boja?
- Sí, fa molt de temps que u estic per tú, m'has tornat boja des de fa molt temps
- A qué vé ara tot això? no entenc res
- Tú i jo marxem, a viure en una planta petrolífera, vols?
- Ara m'agafes en mal moment, tinc una vida paral·lela en un altre lloc!
- Deixau, vine't, t'estimo


I me'n vaig a dormir, perque amb unes paraules relliscans al cap no puc pensar, ni tan sols observar la buidor de la meva caixa tonta, introduir tinta a la màquina d'escriure, cosa que feia molts anys que no feia, i començar a escriure tota una parrafada, com diria la meva professora, a fer un "storming", una pluja d'idees Sr. García, i es que vull publicar un llibre amb tot el meu somni, poder mullar les pàgines pars amb una goteta de tristor, i mossegar les altres fins arrancar-les. Vull enamorar els ocells, com ho havia fet tota la vida, vull entendre els arbres, com sempre ho havia fet, vull fer bombolles amb sabó del econòmic i riure, fins que arribi la tardor i ens obligui un altre cop a cremar-nos amb les castanyes, amb els llavis, amb simplement la nineta dels teus ulls, vull que em cremis, però no esperis tant siusplau, perque em queden pocs mesos per "letargiarme" eternament...

viernes, enero 18, 2008

Empiezo a reirme de ti

yo no te pido nada
con tu saludo indiferente,me basta
tu ya no me haces daño,
tus cosas no me duelen,
no vales mas que aquella luna oscura,
recuerda que, decias que...
para ti seria,un latido intenso y grande
quedate otro dia

sábado, enero 05, 2008

No vull tornar...

No.
No vull tornar.
No vull tenir que aixecar-me i saber que et trobaré.
No vull saber que hauré de caminar-te diariament.
No vull haver de cridar, en cap moment del dia.
I es que joder, no vull aprendre més d'aquesta manera...
Només vull que tot això acabi, no tenir que dir mai més
"no vull tornar" i quan torni haver marxat per una bona temporada
però tenir ganes de marxar, no com ara... que tinc que tornar a veure
cada PUTO dia de la meva vida, gent que només vol instruir-me,donar-me
consells o rectificar-me com fer una de les mil coses que es poden fer en un dia.
No.
No vull tornar.

jueves, enero 03, 2008

Siempre que te pregunto que ¿Cómo, cuando y dónde?
tu siempre me respondes...
quizás, quizás, quizás...

martes, enero 01, 2008

3 Desitjos decisius...

No sóc gens típic, la gent s'aixeca de fi d'any amb resaca, jo amb febre, la gent s'aixeca contenta i feliç per l'entrada de nou any, jo m'aixeco pensant en els horribles mesos que hem queden, la gent demana desitjos típics, com poden ser plantar un arbre, escriure un llibre o tenir un fill, jo no, jo demano coses Atípiques, omplir un buit, conservar la fermesa i el convenciment del que tinc que fer, i estimar als que més u necessiten. És molt difícil, sé que els 3 desitjos d'aquest any em poden marcar la vida, en tots els terrenys... però "quien no arriesga no gana" i jo arriesgo, encara que sigui per algo perdut.