Eres libre de hacerte ilusiones. Pero la realidad es dura, las cosas no salen como queremos que salgan. Por eso... es mejor no hacerse ilusiones, así uno puede aceptar lo peor sin sufrir más de la cuenta.
Vistas de página en total
sábado, julio 31, 2010
Un punt i final?
Ja m'he examinat. Avui era el gran dia, un d'aquells que fa temps que esperava amb gran ansietat. Tampoc m'has trucat ni he sabut res de tú, però això ja no és res extrany en el meu dia a dia. Me'n alegro, fins i tot, de no tenir cap record "bonic" ni de trobar a faltar els teus amargs petons. Sóc un altra persona, amb un altre cor i amb llágrimes! ay si m'haguéssis vist plorar!. Un estiu no m'espanta tant com un nadal, però m'hauré d'anar acostumant a pasar els 365 dies viu i amb els ulls ben oberts, no sigui, que em tornin a enganyar!. Sé que t'agrada, per això, avui m'entrego tot a tú, per a que en fagis el que necessitis i el que vulguis, no t'espantis, vull canviar-ho tot amb tú. Explica'm el que vulguis, ara ja sóc tot teu.
martes, junio 08, 2010
Estado: DUBITATIVO
És molt difícil per mí saber decidir qué fer en aquest moment,
només sento que haig de seguir la corrent d'aquest riu,
és inevitable, m'agrada el soroll de l'aigua quan xoca ben fort amb les pedres,
però alhora no crec en els rius i molt menys en l'aigua freda.
Tot són records i llágrimes quan recordo el meu passat.
Ara ets tú el meu present i el meu futur, i els meus pensaments es fonen quan començo a pensar en tot això.
No havíem de coincidir tu i jo! Qui ha estat el boig que m'ha evocat aquí?
No havíem de somiar junts, ni jugar a tenir vergonya, ni amagar-nos coses importants.
Jo ara tinc por, perquè sé que amb tú sóc algú, algú feliç i gran. Orgullós de fer el que vulgui i amb tú al meu costat, orgullós de veure't nua als matins quan em desperto.
Orgullós de poder mostar-te el que sento com més aviat millor.
Avui, et segueixo estimant, no sé si tu pensaras el mateix.
només sento que haig de seguir la corrent d'aquest riu,
és inevitable, m'agrada el soroll de l'aigua quan xoca ben fort amb les pedres,
però alhora no crec en els rius i molt menys en l'aigua freda.
Tot són records i llágrimes quan recordo el meu passat.
Ara ets tú el meu present i el meu futur, i els meus pensaments es fonen quan començo a pensar en tot això.
No havíem de coincidir tu i jo! Qui ha estat el boig que m'ha evocat aquí?
No havíem de somiar junts, ni jugar a tenir vergonya, ni amagar-nos coses importants.
Jo ara tinc por, perquè sé que amb tú sóc algú, algú feliç i gran. Orgullós de fer el que vulgui i amb tú al meu costat, orgullós de veure't nua als matins quan em desperto.
Orgullós de poder mostar-te el que sento com més aviat millor.
Avui, et segueixo estimant, no sé si tu pensaras el mateix.
lunes, mayo 17, 2010
Parpadeandonos
Esto ya me ocurrió hace un par de años,
tuve una noche así con alguien,
no eras tú, pero tampoco importa ahora,
no te me pongas nerviosa, cariño
sientes cómo me late? sientes sus movimiento?
nos persiguen y nos intentan alcanzar a mamporrazos,
recibimos impactos de bolas,
cantamos mientras todo el mundo se va a dormir,
tu y yo, no dormirmos, sólo nos miramos
con las capuchas puestas, sin miedo,
sin sueño y con hambre,
me muerdes, te como, me hueles, te hago el amor,
y así, nos quedamos quietos, impasibles a todo lo que sucede
haciendo memória, reformulando nuestras dudas,
usamos la retroacción para querernos más
y hoy, estoy agotado...de todo menos de ti
tuve una noche así con alguien,
no eras tú, pero tampoco importa ahora,
no te me pongas nerviosa, cariño
sientes cómo me late? sientes sus movimiento?
nos persiguen y nos intentan alcanzar a mamporrazos,
recibimos impactos de bolas,
cantamos mientras todo el mundo se va a dormir,
tu y yo, no dormirmos, sólo nos miramos
con las capuchas puestas, sin miedo,
sin sueño y con hambre,
me muerdes, te como, me hueles, te hago el amor,
y así, nos quedamos quietos, impasibles a todo lo que sucede
haciendo memória, reformulando nuestras dudas,
usamos la retroacción para querernos más
y hoy, estoy agotado...de todo menos de ti
viernes, abril 30, 2010
Perdóname
Siento escribirte siempre en estos momentos,
hoy es un mal dia, mejor dicho un muy mal dia,
hace tanto que no me hacías notar un nudo,
uno de esos tan fuertes que te apretan la garganta,
saber que muchas cosas no fueron ciertas,
que no aprendimos de los errores de hace unas semanas, me duele.
Sango y te salpico.
Te odio a morir y te quiero con todo lo que tengo.
Hace mucho tiempo, yo no sentia nada, me parecia al forense de la sangre que tanto me gusta ver,
ahora que lo siento todo, parezco uno de esos concursantes de cualquier reallity show, de esos que llora al escuchar a su madre, a sus hermanos, o que oye ladrar a su perro.
Hoy el perro soy yo, y tú, la perra, pero ojo, mi perra.
hoy es un mal dia, mejor dicho un muy mal dia,
hace tanto que no me hacías notar un nudo,
uno de esos tan fuertes que te apretan la garganta,
saber que muchas cosas no fueron ciertas,
que no aprendimos de los errores de hace unas semanas, me duele.
Sango y te salpico.
Te odio a morir y te quiero con todo lo que tengo.
Hace mucho tiempo, yo no sentia nada, me parecia al forense de la sangre que tanto me gusta ver,
ahora que lo siento todo, parezco uno de esos concursantes de cualquier reallity show, de esos que llora al escuchar a su madre, a sus hermanos, o que oye ladrar a su perro.
Hoy el perro soy yo, y tú, la perra, pero ojo, mi perra.
lunes, abril 12, 2010
Mi bi-capacidad
Creo que me está costando más de lo normal darte todo lo que me gustaría dar. Te veo y te semi-siento, no como antes. Entonces es cuando llego a casa y me pongo a llorar.
Lloro porque soy un infeliz muy feliz, es extraño ¿verdad?, pues a mi me ocurre.
Quizás nunca debiste darme tantas pistas sobre tu inteligencia emocional (algo de lo que tu y yo hablamos hace ahora ya algunos años) porque después de todo, creo que he llegado a tener el control (eso que a ti tanto te gustaba) y ahora que soy yo el que dirige el "cotarro" sentirás una incomodidad muy fría recorriéndote las entrañas, esas a las cuales solo dejas rebolotear cuando tomas.
Y ahora hablemos de ti:
¿Qué pretendes con esos aires de poetisa?
¿Qué intentas corrigiendome todos los acentos?
¿Qué intentas evitar lamiéndome el cuello?
Creí haber encontrado la otra parte de mi vida y me he dado cuenta de que no puedo encontrar nada, porque soy bicefalo y tengo una bicapacidad para entender todo. Por lo tanto, tenga lo que tenga, núnca llegaré a valorarlo. Por eso hoy, vivo solo en un piso de 95m2.
jueves, marzo 18, 2010
Llorandote
La cuestión es que siempre seguirás siendo mi amada
y que pase lo que pase esta vida ya fue marcada
y desnudo dejo el sentimiento en éste pasaje
y dedico un homenaje a letras que a
éste mundo traje.
Amada mía piensa en mi en las noches frías,
yo te puedo aliviar de los demas y sus desdichas.
Mi corazón avivas y aunque hoy sean cenizas,
se que siempre estas presente en mi recuerdo amada mía
y que pase lo que pase esta vida ya fue marcada
y desnudo dejo el sentimiento en éste pasaje
y dedico un homenaje a letras que a
éste mundo traje.
Amada mía piensa en mi en las noches frías,
yo te puedo aliviar de los demas y sus desdichas.
Mi corazón avivas y aunque hoy sean cenizas,
se que siempre estas presente en mi recuerdo amada mía
martes, marzo 16, 2010
No puedo echarte la culpa porque sabíamos de antemano, tu y yo, que esto pasaria... y ahora, me vuelves a conquistar con tus viejos cuentos y tus bellas alabanzas, y es que, creo que sigues ahí... aunque sea en un puto pozo profundo, sigo viendo que hay agua cuando tiro una piedra, por muy gorda que sea...
lunes, marzo 15, 2010
Cuando encontré algo que era inalcanzable
No estaba cubierta de diamantes, tampoco valia su precio en oro. No era microscópica, ni tampoco destacaba por su gran tamaño. Simplemente era algo escurridizo, difícil de comprender y de coger. Quizás era su bipolaridad, quizás su manera de entender el sexo. Quizás amaba a los animales más que a las personas o quizás no amaba simplemente. Inteligible, inaccessible, irrealizable, afanosa, trabajosa, ardua y no sé cuantos más adjetivos podrian describirla. A veces me arrepiento de todo y de no poder ser un rio de aguas pobres, odio el ser extremadamente pasional, el sentirlo todo tan de cerca, incluso el ruido que hacen tus pelos de la nariz al friccionar con el leve viento que corre por nuestro pasillo. Todo, hoy lo estallo todo.
miércoles, marzo 10, 2010
Hoy, etnocentrismo
Tú y yo tenemos una cultura propia. Pocos creían que encontraría alguien que la tuviera similar a la mía, tienes razón, pero creer es de pobres y tú siempre lo has sido. Ahora somos asertivos infinitamente, creemos en lo que dice el uno y no-creemos en lo que diga nadie más. Ampliamos nuestros conocimientos riéndonos de nosotros mismo. Dormimos, comemos petit-suisse en la cama y follamos sin tener miedo de romper ningún muelle. Nos creemos mejor que nadie. Analicémonos bien porque de esto se trata, de no fallar en mucho tiempo, porque creo que ya has traspasado eso que siempre he odiado tanto y que nunca conseguía desentenderme de él.
ES-cuchame CU-ando DO-mo tu mente. Porque aunque creas que no lo hago, cada vez te obligo a quererme más. Sin querer, tu también me estas forzando, a ser mejor persona y a entender que el querer no significa tener miedo, porque el miedo, ya lo pasamos cuando pensamos en des-tocarnos, ese es el miedo que tengo hoy, que nuestro etnocentrismo siga adelante y cada vez seamos más insoportables, amor.
ES-cuchame CU-ando DO-mo tu mente. Porque aunque creas que no lo hago, cada vez te obligo a quererme más. Sin querer, tu también me estas forzando, a ser mejor persona y a entender que el querer no significa tener miedo, porque el miedo, ya lo pasamos cuando pensamos en des-tocarnos, ese es el miedo que tengo hoy, que nuestro etnocentrismo siga adelante y cada vez seamos más insoportables, amor.
lunes, enero 18, 2010
2010
JÁ-JÁ-JÁ
Dos mil diez! joder! que miedo me ha entrado al pronunciarte!
Dos mil diez y voy hacerlo esta noche, contigo.
Siempre había pensado que sólo me habían comido los labios una vez, y he tenido que esperar hasta ahora para saber que todo era una mentira muy grande.
Qué no paro en casa, que comparto todo y todo y todo contigo.
Que ya no veo nada del pasado, que creo que he estado engañado en un teatro que nunca ha existido.
Que las excursiones que hacíamos de pequeño no me sirvieron de nada.
Que tampoco voy asistir a ninguna conferencia más, porque mientras estaremos comiendonos el mundo.
Que me da igual hacerlo todo y no hacer nada, que me da igual besarte la barriga que reirme de tu nariz.
Que puedo hacerlo y hace mucho tiempo que no sabía cómo era esto.
El CO-MPAR-TIR-LO... todo.
Hoy, abránme las puertas, que vengo acompañado!!
Dos mil diez! joder! que miedo me ha entrado al pronunciarte!
Dos mil diez y voy hacerlo esta noche, contigo.
Siempre había pensado que sólo me habían comido los labios una vez, y he tenido que esperar hasta ahora para saber que todo era una mentira muy grande.
Qué no paro en casa, que comparto todo y todo y todo contigo.
Que ya no veo nada del pasado, que creo que he estado engañado en un teatro que nunca ha existido.
Que las excursiones que hacíamos de pequeño no me sirvieron de nada.
Que tampoco voy asistir a ninguna conferencia más, porque mientras estaremos comiendonos el mundo.
Que me da igual hacerlo todo y no hacer nada, que me da igual besarte la barriga que reirme de tu nariz.
Que puedo hacerlo y hace mucho tiempo que no sabía cómo era esto.
El CO-MPAR-TIR-LO... todo.
Hoy, abránme las puertas, que vengo acompañado!!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)